فصل ششم دومين استدلال بر بقاى نفس‌

تكملة لهذه الإشارات‌

فاعلم من هذا أنّ الجوهر العاقل منّا، له أن يعقل بذاته. [1]

و لأنّه أصل فلن يكون مركبّا من قوّة قابلة للفساد مقارنة لقوّة الثّبات. [2]

فإن أخذت لا على أنّها أصل، بل كالمركّب من شى‌ء كالهيولى و شى‌ء كالصّورة عمدنا بالكلام نحو الأصل من جزأيه. [3]

و الأعراض وجودها فى موضوعها. فقوّة فسادها و حدوثها هى فى موضوعاتها. فلم يجتمع فيها تركيب. [4]

و اذا كان كذلك لم يكن أمثال هذه فى أنفسها قابلة للفساد بعد وجوبها بعللها و ثباتها بها. [5]

[1] . نتيجه برهان‌هايى است كه بر استقلال نفس در تعقّلات خود از بدن، اقامه شد.

[2] . اين جمله، در قوّه جمله شرطيّه است و دومين برهان بر بقاى نفس پس از تجرّد از بدن است.

[3] . يك جمله شرطيّه آشكار است و هدف آن بيان اين مطلب است كه اگر نفس مركّب باشد، باز هم داراى جزء بسيط غيرحالّ است.

[4] . دفع يك اشكال مقدّر است.

[5] . تأكيدى است بر بقاى نفس پس از موت و اشاره‌اى به بقاى آن به بقاى علل.