ارسطو معتقد بوده است كه از پنج قسم مزبور، تنها قسم اوّل و دوم، آفريده مى‌شود؛ ولى سه قسم اخير، صلاحيّتى براى آفرينش ندارند.

به ظاهر تقسيم بالا، ناظر به خير و شرّ نسبى است و بسيار بعيد است كه ارسطو وجود را به عنوان شرّ حقيقى مطرح كرده باشد. بنابراين، بايد گفت: وى نيز همانند استادش افلاطون معتقد به عدميّت شرور بوده است. [1]

اگر ارسطو به عدميّت شرور معتقد نبوده است، بايد گفت: قسم دوم كه شرّ اندكى دارد، هم خير بالذات و هم شرّ بالذات است؛ ولى بنابر رأى افلاطون كه شرور را عدمى مى‌داند، بايد گفت: هر وجودى خير بالذات است؛ ولى به لحاظ اين‌كه وجودات مادّى شرّ اندكى بر آنها مترتّب مى‌شود، خير بالذات و شرّ بالعرضند.

شيخ الرئيس درباره قسم اوّل مى‌گويد:

الأمور الممكنة فى الوجود: منها: أمور يجوز أن يتعرّى وجودها عن الشّر و الخلل و الفساد اصلا؛

برخى از امور ممكن، جايز است كه وجود آنها از هرگونه شرّ و خلل و فسادى عارى باشد.

و درباره قسم دوم مى‌گويد:

و منها: أمور لا يمكن أن تكون فاضلة فضيلتها إلّا و تكون بحيث يعرض منها شرّ ما عند ازدحامات الحركات و مصادمات المتحرّكات؛

و برخى ديگر امورى‌اند كه ممكن نيست به كمال خود برسند، مگر اين‌كه به هنگام تزاحم حركات و تصادم متحرّكات، دست‌خوش شر و بدى مى‌شوند.

و درباره بقيّه اقسام مى‌گويد:

و فى القسمة أمور شرّيّة: إمّا على الإطلاق و إمّا بحسب الغلبة؛

[1] . ر. ك: الحكمة المتعالية فى الاسفار العقلية الاربعه، ج 7، ص 68.