(مسألة 2546 ) - اگر با زنى كه مى‌داند عيالش نيست، زنا كند، چنان‌چه زن بداند كه آن مرد شوهر او نيست، يا گمان كند شوهرش مى‌باشد لازم نيست عده نگهدارد.
(مسألة 2547 ) - اگر مرد، زنى را گول بزند كه از شوهرش طلاق بگيرد و زن او شود، طلاق و عقد آن صحيح است، ولى هر دو معصيت بزرگى كرده‌اند.
(مسألة 2548 ) - هرگاه زن در ضمن عقد با شوهر شرط كند كه اگر شوهر مسافرت نمايد، يا مثلاً شش ماه به او خرجى ندهد، اختيار طلاق با او باشد، اين شرط باطل است، ولى چنان‌چه شرط كند كه اگر مرد مسافرت كند، يا مثلاً تا شش ماه خرجى ندهد، از طرف او براى طلاق خود وكيل باشد صحيح است و درصورتى كه شرط حاصل شود و خود را طلاق دهد طلاق صحيح است.
(مسألة 2549 ) - زنى كه شوهرش گم شده، اگر بخواهد به ديگرى شوهر كند بايد نزد مجتهد عادل برود و به‌دستور او عمل نمايد.
(مسألة 2550 ) - پدر و جد پدرى ديوانه، مى‌توانند زن او را طلاق بدهند.
(مسألة 2551 ) - اگر پدر يا جد پدرى براى طفل خود زنى را صيغه كند، اگرچه مقدارى از زمان تكليف بچه جزء مدت صيغه باشد، مثلاً براى پسر چهارده ساله خودش زنى را دو ساله صيغه كند، چنان‌چه صلاح بچه باشد، مى‌تواند مدت آن زن را ببخشد ولى زن دايمى او را نمى‌تواند طلاق دهد.
(مسألة 2552 ) - اگر از روى علاماتى كه در شرع معين شده، مرد دو نفر را عادل بداند و زن خود را پيش آنان طلاق دهد، ديگرى كه عدالت آنان نزدش ثابت نشده مى‌تواند آن زن را بعد از تمام شدن عدّه‌اش براى خود يا براى كس ديگر عقد كند، اگرچه احتياط مستحب آن است كه از ازدواج با او خوددارى نمايد و براى ديگرى هم او را عقد نكند.
(مسألة 2553 ) - اگر كسى زن خود را بدون اين كه او بفهمد طلاق دهد، چنان‌چه مخارج او را مثل وقتى كه زنش بوده بدهد و مثلاً بعد از يك سال بگويد: يك سال پيش تو را طلاق دادم و شرعاً هم ثابت كند، مى‌تواند چيزهايى را كه در آن مدت براى زن تهيه نموده و او مصرف نكرده است از او پس بگيرد ولى چيزهايى را كه مصرف كرده نمى‌تواند از او مطالبه نمايد.