(مسأله 144) - اگر انسان ببيند كسى چيز نجسى را مى‌خورد يا با لباس نجس نماز مى‌خواند،لازم نيست به او بگويد.
(مسأله 145) - اگر جايى از خانه يا فرش كسى نجس باشد، و ببيند بدن يا لباس يا چيز ديگر كسانى كه وارد خانه او مى‌شوند با رطوبت به‌جاى نجس رسيده است، و در معرض اين باشد كه نجاست به مأكول و مشروب سرايت كند، بايد به آنان بگويد.
(مسأله 146) - اگر صاحب خانه در بين غذا خوردن بفهمد غذا نجس است، بايد به ميهمان‌ها بگويد، اما اگر يكى از ميهمان‌ها بفهمد، لازم نيست به ديگران خبر دهد. ولى چنان‌چه طورى با آنان معاشرت دارد كه ممكن است به واسط نجس بودن آنان خود او هم نجس شود، بايد بعد از غذا به آنان بگويد.
(مسأله 147) - اگر چيزى را كه عاريه كرده نجس شود، چنان‌كه صاحبش آن چيز را در كارى كه شرط آن پاكى است استعمال مى‌كند، مانند ظروفى كه در خوردن و آشاميدن استعمال مى‌شود واجب است نجس شدن آن را به او بگويد، و اما مثل لباس، نجس شدن او را لازم نيست بگويد، اگرچه بداند صاحبش با او نماز مى‌خواند، زيرا كه پاك بودن لباس در نماز شرط واقعى نيست.
(مسأله 148) - اگر بچه بگويد چيزى نجس است، يا چيزى را آب كشيده، نبايد حرف او را قبول كرد ولى بچه‌اى كه تكليفش نزديك است اگر بگويد چيزى را آب كشيدم، درصورتى كه آن چيز در تصرف او باشد يا آن بچه مورد اطمينان باشد حرف او قبول مى‌شود، و همچنين اگر بگويد چيزى نجس است.