بنابر اين از اين آيه كريمه در مى‌يابيم كه آنگاه كه خواستى به دعا مشغول شوى ناچار بايد از پيوندهاى ديگر دور شوى و در توجّه خود به خدا، اخلاص ورزى، خداوند مى‌گويد:

(وَإِذَا سَأَلَكَ عِبَادِي عَنِّي فَإِنِّي قَرِيبٌ أُجِيبُ دَعْوَةَ الدَّاعِ إِذَا دَعَانِ‌...). «و زمانى كه بندگان من از تو درباره من پرسند، من نزديكم، دعاى دعا كننده را هنگامى كه مرا بخواند اجابت مى‌كنم.»

شرط دوّم- اين شرط را در نيمه دوم آيه مى‌يابيم، آنجا كه مى‌فرمايد:

(... فَلْيَسْتَجِيبُوا لِيْ وَلْيُؤْمِنُوا بِي لَعَلَّهُمْ يَرْشُدُونَ).

«پس بايد دعوت مرا استجابت كنند و به من ايمان آورند تا شايد هدايت شوند.»

تا زمانى كه خدا دعاى تو را اجابت مى‌كند، تو نيز به نوبه خود بايد فرمان خدا را اجابت كنى و به او ايمان آورى و همه شئون زندگيت را بر طبق خواست خدا و بر حسب تعاليم او شكل دهى. آرى! از اين راه است كه انسان به رشد مى‌رسد ورشد يافتن يعنى‌رسيدن به‌راه درست، پس هنگامى كه‌انسان، فرمان‌خدا را اجابت كند و به‌او ايمان‌آورد، بى شك رشد را در زندگى خويش تضمين كرده است.

حكمت دعا

آيه كريمه درباره حكمت دعا چنين مى‌گويد:

(قُلْ أَرَأَيْتَكُمْ إِنْ أَتَاكُمْ عَذَابُ اللَّهِ أَوْ أَتَتْكُمُ السَّاعَةُ أَغَيْرَ اللَّهِ تَدْعُونَ إِن كُنْتُمْ صَادِقِينَ* بَلْ إِيَّاهُ تَدْعُونَ فَيَكْشِفُ مَا تَدْعُونَ إِلَيْهِ إِن شَاءَ وَتَنْسَوْنَ مَاتُشْرِكُونَ* وَلَقَدْ أَرْسَلْنَا إِلَى‌ أُمَمٍ مِن قَبْلِكَ فَأَخَذْنَاهُم بِالْبَأْسَاءِ وَالضَّرَّاءِ لَعَلَّهُمْ يَتَضَرَّعُونَ).

(سوره انعام، آيات 40- 42)

«

بگو كه اگر عذاب خدا، يا هنگام مرگ شما فرا رسد چه خواهيد كرد؟ آيا در آن ساعت غير خدا را مى‌خوانيد؟ اگر راستگو هستيد، بلكه تنها خدا را مى‌خوانيد تا اگر