واين حقيقت نمايانگر تجلّى طبيعت اسلام‌است چرا كه اين حقيقت در واقع تكاليف و تعاليمى براى همه مردم مى‌باشد و باعث پرورش ارزشهاى همه مردم مى‌گردد و از كودك تازه زاده شده تا پيرمرد مشرف بر مرگ، زن و مرد را دربرمى‌گيرد، چنانكه وقتى اسلام ما را به فراگيرى دانش و تلاش در كسب آن امر مى‌كند، فقط به مردان دستور نمى‌دهد، بلكه امرى است كه شامل جنس انسان (اعمّ از زن و مرد) مى‌شود وبراى همين است كه رسول خدا صلى الله عليه و آله مى‌فرمايد: «طلب دانش بر هر زن و مرد مسلمان واجب است.» [1]

همچنين وقتى اسلام آدمى را به امر به معروف كردن و نهى از منكر فرامى‌خواند، ميان زن و مرد در تحمّل مسؤوليّت هيچ فرقى دراين زمينه نمى‌گذارد. خداوند- عزّ وجلّ- مى‌فرمايد:

(وَالْمُؤْمِنُونَ وَالْمُؤْمِنَاتُ بَعْضَهُمْ أَولِياءُ بَعْضٍ يَأْمُرُونَ بِالْمَعْرُوفِ وَيَنْهَوْنَ عَنِ الْمُنْكَرِ...) [2].

«و مردان و زنان با ايمان، دوستان يكديگرند، كه يكديگر را به كارهاى پسنديده وامى‌دارند و از كارهاى ناپسند باز مى‌دارند...»

اين شيوه فراگيرانه فقط به تقويت‌هاى سياسى منجرّ نمى‌شود، بلكه در استحكام بخشيدن به پيوندهاى زندگى اجتماعى نيز مؤثّر است. به عنوان مثال: هر گاه يك مرد سياسى- در مذاهب و مكاتب بشرى- بخواهد براى به دست آوردن آزادى سياسى بيشتر مهاجرت كند و در برابر او احتمال دستگيرى، زندان و ترور باشد، مى‌بينيم كه نمى‌تواند زن و خانواده‌اش را