دست كشيده‌اند. البتّه برترى اين خانه‌ها به جهت خانه بودن آنها نيست، بلكه از جهت برترى مردانى است كه در آنها زندگى مى‌كنند و برترى اين مردان به سبب آن است كه شب و روز به ياد خدايند، ياد خدايى كه آنان را از ماديّات مانند خريد و فروش و تجارت باز مى‌دارد:

(فِي بُيُوتٍ أَذِنَ اللَّهُ أَن تُرْفَعَ وَيُذْكَرَ فِيهَا اسْمُهُ يُسَبِّحُ لَهُ فِيهَا بِالْغُدُوِّ وَالآصَالِ* رِجَالٌ لَّاتُلْهِيهِمْ تِجَارَةٌ وَلَا بَيْعٌ عَن ذِكْرِ اللَّهِ...) [1].

«در خانه هايى كه خدا اجازه داده كه [قدرت و منزلت‌] آنها والا گردد و نامش در آنها ياد شود بامداد و شامگاه او را نيايش مى‌كنند* مردانى كه نه تجارت و نه دادوستدى، آنان را از ياد خدا به خود مشغول نمى‌كند...»

آنچه كه اين مردان را مدام به ياد خدا مى‌اندازد و آنان را پيوسته ملزم به عبادت و انجام واجبات مى‌كند، ترس و خشيت آنان از آن روز ترسناك است كه بزرگى آن آسمانها و زمين را فرا گرفته است. وا ز خشيت آن روز است كه كوهها به تپه‌هاى شنى هولناك تبديل مى‌شوند و درياها چون آتشى هراسناك منفجر مى‌گردد، و اندامهاى فرشتگان خدا و حاملان عرش او به لرزه، مى‌افتد:

(... يَخَافُونَ يَوْماً تَتَقَلَّبُ فِيهِ الْقُلُوبُ وَالْأَبْصَارُ) [2].

«... از روزى كه دلها و ديده‌ها در آن زيرورو مى‌شود، مى‌هراسند.»

«تقلّب» بدين معناست كه در روز قيامت دلها دگرگون و متحوّل مى‌شود، على‌رغم اينكه در دنيا به جهت سختى كه داشته‌اند و چون سنگ‌