لازم است كه بپرسيم اين توشه بردارى چيست، براى كيست و چگونه مى‌باشد؟

آيا تنها آنكه بر جايگاه عرفان و شناخت- بر قلّه قرب الهى و مبدا آمرزش گناهان و افزايش نيكى‌ها- ايستاده است، براى خود توشه تقوا برمى‌گيرد؟ يا او مكلّف است كه اين توشه مقدّس را براى ديگران نيز فراهم كند؟ و اين ديگران كيانند؟

طبيعى است كه پيش از هر چيز انسان، مكلّف به توشه بردارى براى خويش است و نيز طبيعى است كه انسان مكلّف به توشه بردارى براى ديگران هم باشد، زيرا شأن انسان اين نيست كه از ديگران كناره‌گيرى كند، بويژه اينكه اسلام هرگونه خودبينى و خودخواهى را نفى مى‌كند، دراين باره قرآن مجيد مى‌فرمايد:

(... وَالْأَقْرَبِينَ بِالْمَعْرُوفِ حَقّاً عَلَى الْمُتَّقِينَ) [1].

«... وبراى خويشاوندان به طور پسنديده، [اين كار] حقّى است بر پرهيزكاران.» بر فرد مسلمان واجب حتمى است كه براى نزديكان و خويشان كه در رأس آنها فرزندان قرار دارند خير و تقوا طلب كند.

پدر و مادر در موسم حجّ به اندوختن تقوا دعوت شده‌اند، نه فقط براى خود، بلكه شايسته است براى آنها كه در شهرشان مانده‌اند يعنى فرزندان، بلكه بيشتر از آن، براى فرزندانى كه در پشتها و رحمها قرار دارند، توشه تقوا برگيرند، تا سلاله خانواده مؤمن مسلمان، پشت به پشت و نسل به نسل در فضاى دينى قرار گيرند و از برگشت به عربيّت و جاهليّت بعد از