نزديك است، و تو از خلق خود پنهان نيستى مگر اينكه اعمالشان حجابى براى آنها باشد...»

ضرورت اخلاص‌

بايد عمل و نيّت را خالص كنيم، بايد بتها و شريكانى را كه براى خدا درست كرده‌ايم نابود كنيم، پس دراين حال است كه خود با خدا نجوى مى‌كنيم و او نيز با ما نجوى مى‌كند، با او سخن مى‌گوييم اونيز با ما سخن مى‌گويد. از پيامبر اكرم صلى الله عليه و آله نقل شده است كه فرمودند:

«قلب مؤمن بين دو انگشت از انگشتان خداوند رحمان قرار دارد. [1]»

بله اين قلب به وسيله مصاحبت با خدا منقلب مى‌شود، مانند حال حضرت على عليه السلام چرا كه مى‌فرمايند: «هيچ چيزى را نديدم مگر اينكه خدا را قبل، بعد و همراه آن مشاهده كردم.» درست است كه ديده انسان جز ظواهر مادّى چيز ديگرى را نمى‌بيند، ولكن حضرت على عليه السلام بصيرت خود را جلا مى‌دهد تا ازخلال اين ظواهر به پروردگار برسد.

و از ميان دلائل به خداوند نظر كند، بله او ظاهر را نمى‌نگرد، بلكه ماوراى آن را مى‌بيند، و لذا ايشان بر اينكه خداوند بوسيله بصيرت ديده مى‌شود تأكيد مى‌ورزند و مى‌فرمايند:

«او را چشمها بديدن آشكارا درك نمى‌كنند و لكن قلبها بوسيله حقايق ايمان اورا درك مى‌كنند. [2]»

لذا براى وصول به پروردگار و براى اينكه با او به سخن بنشينيم،