زمان (عج) به شمار مى‌آيد.»

فتواى اين مرجع عاليقدر چون صاعقه‌اى بود كه بر پيكر استعمار انگليس وارد شد و آن را سوزانيد. اين اوّلين شكست بود كه استعمار انگليس دچار آن مى‌گشت. در اينجا مى‌خواهم اشاره به قسمتى از اين قضيّه كنم. و آن اينكه پس از صادر كردن فتواى خويش، دوستان و نزديكان ميرزاى شيرازى از او پرسيدند: «چرا اين مدّت طولانى را صبر نموده‌اى؟» او پاسخ داد: «در انتظار امر امام مهدى (عج) بودم!»

حال اينكه آيا اين مرجع ارتباط مستقيمى با امام يا برخى از ياران امام داشته است، به درستى نمى‌دانم. امّا چيزى را كه مى‌دانم اين است كه اگر انسانى خالصانه براى خداى خود عمل كند و با مشكلات سختى در زندگيش روبه‌رو گردد، آنگاه رابطه او با امام مهدى (عج) براى او سودمند خواهد بود و از سوى ولى خدا مورد تأييد قرار خواهد گرفت.

ضرورت اهمّيت بخشيدن به مسائل غيبى‌

در اينجا خطاب به طلّاب علوم دينى مى‌گويم: اين افتخار بزرگى است براى شما كه عنوان دانشجوى علوم دينى را دارا باشيد، و به راه و روش اهل‌بيت عليهم السلام حركت كنيد تا اينكه نوّاب امام مهدى (عج) گرديد.

نوّابى كه امام مهدى (عج) در مورد ايشان اينگونه فرموده است: «وَأَمَّا الْحَوادِثَ الْواقِعَة فَارْجِعُوا فِيها إِلَى رُواةِ حَدِيثِنا فإِنَّهُم حُجَّتِي علَيْكُم، وَأَنا حُجَّةُ اللَّهِ عَلَيْكُم» [1]. «امّا در حوادثى كه رخ مى‌دهد، به راويان احاديث‌