امّا، اگر براى پيكار در راه سرزمين، يا ملّت، يا امّت و يا در راه مسأله‌اى و ناديده گرفتن مسأله‌اى ديگر، در حاليكه هر دو مسأله در ملاك واحدى و معيار واحدى مشترك باشند، همانا پيكار تو خالص براى خداوند متعال نخواهد بود.

قرآن به صراحت مى‌فرمايد: (وَمَا لَكُمْ لَاتُقَاتِلُونَ فِي سَبِيلِ اللَّهِ وَالْمُسْتَضْعَفِينَ مِنَ الرِّجَالِ وَالنِّسَاءِ وَالْوِلْدَانِ الَّذِينَ يَقُولُونَ رَبَّنَا أَخْرِجْنَا مِن هذِهِ الْقَرْيَةِ الظَّالِمِ أَهْلُهَا وَاجْعَل لَنَا مِن لَدُنْكَ وَلِيّاً وَاجْعَلْ لَنَا مِن لَدُنكَ نَصِيراً) [1].

«چرا در راه خدا، و در راه مردان و زنانى كه به دست ستمگران تضعيف شده‌اند، پيكار نمى‌كنيد؟! همان افراد ستمديده‌اى كه مى‌گويند: پروردگارا! ما را از اين شهر، كه اهلش ستمگرند، بيرون ببر؛ و از طرف خود، براى ما سرپرستى قرار ده؛ و از جانب خود، يار و ياورى براى ما تعيين فرما.»

اين بدين معنا مى‌باشد كه اين مستضعفين با هر وابستگى كه دارند، خواه رنگين پوست باشند يا سفيدپوست، خواه نيازمند باشند يا ثروتمند و خواه مؤمنين مخلص باشند يا غير از آن، مستحقّ دفاع هستند. زيرا آنچه كه دراين زمينه مهم است، اين مى‌باشد كه آنها مستضعف هستند.

اگر اين حقيقت درست باشد، به اين موضوع اشاره مى‌نمايد كه گروهى از مردم زمينه را براى ظهور امام آماده مى‌سازند، و اگر اين مطلب نيز حقيقتى راستين باشد به اين مفهوم است كه هنگاميكه‌