بدين‌سان احساسات را در خدمت خرد، عشق را در خدمت حقّ، گريستن را در راه اصلاح نفس قرار مى‌دهيم. همچنين مجالس عزادارى را به آموزشگاهى براى آموختن فقه دينى و هيئتها را به جايگاهى براى دفاع از مؤمنين كه دوستداران و پيروان امام شهيد مى‌باشند و نيز مظلومين سراسر جهان تبديل مى‌نماييم؛ و اگر چنين نكنيم، سيل جوشان و شورانگيز احساسات مردم، بى‌هدف پيش خواهد رفت.

5- پايدارى تا شهادت يا پيروزى‌

اينك ما پس از آشكار ساختن راه، و روش نمودن راهبرد كار بايد استقامت و پايدارى را از رويداد عاشورا و سخنانى كه چون آذرخش ويرانگر بودند، الهام بگيريم. چنانكه امام حسين عليه السلام مى‌فرمايد:

«أَلَا وَإِنَّ الدَّعِيَّ ابْنَ الدَّعِي قَدْ تَرَكَنِي بَيْنَ اثْنَتَيْنِ: بَيْنَ السِّلَّةِ وَالذِّلَةِ

. وَهَيْهَاتَ لَهُ ذ لِكَ، هَيْهَاتَ مِنِّي الذِّلَّةُ؟ أَبَى اللَّهُ ذ لِكَ وَرَسُولُهُ وَالْمُؤْمِنُونَ وَجِدُودٌ طَهُرَتْ، وَحُجُورٌ طَابَتْ، أَنْ نُؤْثِرَ طاعَةَ اللِّئامِ عَلى‌ مَصارِعِ الْكِرامِ» [1].

«آگاه باشيد! كه زنا زاده فرزند زنا زاده، مرا ميان دو چيز مخيّر كرده است؛ ميان شمشير كشيدن و خوارى ديدن! و چه دور است آن از من! چه دور است كه ما ذلّت را بپذيريم! خدا و پيامبر و مؤمنان و امّتهاى پاك و نياكان پيراسته ما، آن را براى ما نپسندند (آرى) نخواهند پذيرفت‌