چگونه مرا به خود وامى‌گذارى در صورتيكه از من كفالت فرمودى؟ و چگونه شكست خورم در صورتيكه تو ياور منى؟ يا چگونه نااميد شوم در صورتيكه نوازشگر منى...»

و در شامگاه روز تاسوعا، هنگاميكه ارتش اموى ستمگر به سوى چادرهاى امام حسين عليه السلام پيشروى كرد و امام از آن آگاهى يافت، از برادرش اباالفضل العبّاس عليه السلام درخواست نمود تا از دشمن مهلتى بخواهد براى تجديد پيمان او و يارانش با قرآن كريم و شب زنده‌دارى آخرين شب زندگانيشان با برپايى نماز و قرائت قرآن و دعا.

چنانكه دشمنان- پيش‌از دوستان- شب‌عاشورا رااينگونه توصيف كرده بودند كه، از چادرهاى امام حسين عليه السلام و يارانش نجواى تضرّع و زارى به بارگاه حقّ تعالى، پرستش و دعا را مى‌شنيده‌اند.

حتّى در آخرين لحظات كه شدّت خونريزى، هرگونه توانايى را از امام گرفته بود، سيّدالشّهدا، از ياد خدا يك لحظه باز نايستاد و چنين فرمود:

«صَبْراً عَلى‌ قَضائِكَ يا رَبِّ، لَاإِلهَ سِواكَ» [1]

. «صبر بر تقديراتت پروردگارا! اى كه هيچ معبود به حقّى جز تو نيست.»

امام حسين عليه السلام كيست؟

آرى، گوهر مقدّس امام حسين عليه السلام، شناخت خداوند متعال؛