امام حسين عليه السلام و ما

وَجَعَلْنَا مِنْهُمْ أَئِمَّةً يَهْدُونَ بِأَمْرِنَا لَمَّا صَبَرُوا وَكَانُوا بِآيَاتِنَا يُوقِنُونَ‌ [1].

«و از آنان امامان (و پيشوايانى) قرار داديم كه به فرمان ما (مردم را) هدايت مى‌كردند؛ چون شكيبايى نمودند، و به آيات ما يقين داشتند.»

زير تابش سوزناك آفتاب نيمروز، در صحراى عرفات، در روز عرفه و در سمت چپ جبل‌الرحمه، هنگاميكه ميهمانان خدا در آن زمين مبارك گردآمده تا از رحمت الهى فيض ببرند؛ سيّدالشّهدا اباعبداللَّه الحسين عليه السلام در گوشه‌اى ايستاده بود و در حاليكه مى‌گريست و چشمانش چون دو چشمه جوشان مى‌جوشيد و پيرامونش آن گروه مؤمن از اهل بصيرت هريك به نوبه خويش اشك مى‌ريختند و دستانشان را به سوى آسمان بلنده كرده به پروردگارشان پناه مى‌جستند. صداى حزن آلود امام حسين عليه السلام كه آكنده از هر گونه عرفان، پرستش و توسّل بود، در آن صحرا چنين به گوش مى‌رسيد: