تسليت مى‌دهى؟ آن مرد گفت: اين دو پسر، فرزندان او هستند و اينك يتيم گشته‌اند. سپس گريست. مهدى عبّاسى گفت: به خاطر مژده‌ات تو را بخشيديم، ولى دو كودك به خاطر نزديكى خاندانمان نزد من خواهند ماند. چرا كه من و آن دو از بنى هاشم هستيم!

و بدين‌سان خليفه عبّاسى، زيد بن عيسى و حسين بن عيسى را نزد خود در دارالخلافه در كنار فرزندانش نگهدارى كرد. تا جائيكه هر روز اين دو را با خود به شكار مى‌برد. زيرا آنها زندانيانش در دارالاماره بودند. امّا يكى از اين دو پسر هنگاميكه به سن 17 سالگى پا گذاشت، به يكى از اماكن رفت و يارانى را گردآورد و نهضتى را بر ضدّ مهدى عبّاسى به پا نمود.

ويرانى و سازندگى‌

بدين‌سان فرزندان امام حسن و امام حسين عليهما السلام پرچم رسالت ونهضت را، نه تنها از بعد انقلابى و چريكى آن بلكه از بعد عبادت، علم، تبليغ رسالت و رهبرى امّت در زمينه‌هاى گوناگون نيز بر دوش گرفتند.

بنابراين كربلا سرآغاز بود. پرسشى در اينجا پيش مى‌آيد اينكه، چگونه كربلا كه سرآغاز حيات است در پندار برخى از ما به پايانى تبديل شده كه از آن به عنوان ابزارى براى توجيه، بهانه و عذر بهره مى جوييم؟

من مى‌خواهم پاسخ درست را از آيات قرآن، الهام بگيرم.

در هر جنبشى در تاريخ دو بعد وجود دارد: بعد ويرانى و بعد