هر آينه مى‌سوختم.»

اراده، حكمت آفرينش‌

بدين‌سان اين اراده انسانى كه با هوى و هوسها، سنگينى ماديات، شوق به آنچه زمينى ست، فشارهاى وحشت‌انگيز و تبليغات گمراه كننده، مبارزه مى‌نمايد؛ همان فلسفه و حكمت آفرينش انسان بر روى اين كره خاكى است. بلكه با اطمينان مى‌توانم اقرار كنم كه اين اراده، همان حكمت آفرينش همه هستى مى‌باشد.

خداوندى كه به هر چيز مى‌گويد:

«كُنْ فَيَكُون»

«موجود باش! پس موجود مى‌شود.» و كهكشانها و منظومه‌هاى شمسى بزرگ را در لحظه بيان «كاف» و «نون» كلمه «كن» مى‌آفريند؛ هرگز هستى را به خاطر بزرگى و عظمتش اندازه‌گيرى و ارزشيابى نمى‌نمايد، بلكه او تنها يك چيز را ارزشيابى مى‌كند و آن، اراده انسان، عشق به خدا، ايثار، شهادت و صعود انسان از زمين شهوات به سوى افق عشق الهى مى‌باشد.

كربلا چكيده دلاوريهاى تاريخ‌

با نگرش در تاريخ پيامبران به بسيارى از فداكاريها، كردارها و دستاوردهاى ويژه‌اى كه خرد انسانى نمى‌تواند به آنها دست يابد، برمى‌خوريم. امّا همه اين كرامتها، جانفشانيها، ايثار و فداكاريها به يكباره و در مدّت زمان كوتاهى در كربلا گردآمدند.

بنابراين بياييم و در اين زمينه به مطالعه قرآن كريم كه تاريخ‌