بود و با كمال تواضع سر تسليم بر آستان حقّ تعالى مى‌ساييدند.

سپس خداوند متعال در مورد انحرافى كه پس از پيامبران آشكار گشت، مى‌فرمايد:

فَخَلَفَ مِن بَعْدِهِمْ خَلْفٌ أَضَاعُوا الصَّلَاةَ... [1].

«امّا پس از آنان، فرزندان ناشايسته‌اى روى كار آمدند كه نماز را تباه كردند...».

آنچه از اين آيه برمى‌آيد آن است كه تباه نمودن نماز همچون ترك آن نيست. زيرا تباه ساختن نماز بدين معناست كه آنها نماز مى‌گذارند ولى نه آن نمازى كه خداوند مى‌خواهد؛ چرا كه اينان از شهوتهاى خويش پيروى مى‌كنند نه از احكام دينشان.

فرصت اصلاح نفس‌

اينك مى‌خواهيم بركشتى نجات سوار گرديم و در سايه امنيّت الهى، زير پرچم ابا عبداللَّه الحسين حركت نماييم. بنابراين بايد واقعيّت فاسد خويش را اصلاح كنيم. اگر ما با همان وضعيّتى كه وارد محرّم شديم از آن خارج گرديم، پس هر آينه فرصت اصلاح خود و اوضاعمان را از دست داده‌ايم. بنابراين ما بايد از اين موسم شريف براى آماده سازى خود به ويژه در مورد پيوند با يكديگر، بهره بجوييم. پس اگر كسى در دلش نفرت، كينه يا بدگمانى نسبت به برادر مؤمنش دارد، بايد آن را پاك گرداند. همچنين نبايد عزاداريهايمان‌