اسلام حقوق زيادى را براى زن قائل است؛ مثلًا در امر ازدواج اين زن است كه تصميم‌گيرى مى‌كند و اگر ازدواج را مصلحت خود نداند مى‌تواند آن را نپذيرد، همينطور است حق تعيين مهر، و نگهدارى از كودك خود در زمان طلاق به مدّت طولانى زيرا وى مادر است و اسلام درباره او سفارش كرده و گفته: «بهشت زير پاى مادران است.» [1]

به علاوه اسلام زن را در برابر خشنوت برخى مردان، مصون داشته، و علّت آن هم اين است كه زن قربانى وحشيگرى برخى از مردان نگردد. و اين امر در قرار گرفتن تعيين سرنوشت زن به دست خود وى نمايان گشته. زيرا زنى كه در زندگى مشاركت ندارد و از انجام وظايف خود سرباز مى‌زند، طولى نخواهيد كشيد كه آلت دست ديگران قرار گيرد. اين زن هيچ ارزشى نخواهد داشت، زيرا كه بر زن واجب است مسئوليّت خود در تمامى امور و واجبات شرعى به جز موارد ذكر شده در شرع را بر عهده گيرد، به همين دليل است كه قرآن مخاطب خود را تنها مرد نمى‌داند و مى‌فرمايد: (يا أَيُّها الَّذِينَ آمَنُوا) و (يا أَيُّها النّاسُ) تا اين كه خطابش زن و مرد را در برگيرد.

زن وظيفه دارد به وسيله مسلح كردن خويشتن به اراده به اداى تام واجبات خود بپردازد. او بايد گستره وجودى خود را با كمك از الگوهايى چون حضرت زهرا عليها السلام، اين بانويى كه بالاترين نمونه تربيت قرآنى والگويى مثال زدنى براى زنان مسلمان محسوب مى‌شود، بگستراند. او مى‌تواند از زنان ارزشمند همچون فاطمه‌

[1] - «ميزان الحكمه»، ج 10، ص 712.