و چون رحمت الهى در پيامبر صلى الله عليه و آله و اهل‌بيت عليهم السلام متجلّى شده، لذا ترس ايشان از خدا نيز افرزونتر مى‌باشد، زيرا با تمام اطمينانى كه به خداوند دارند، شناختشان نسبت به او نيز بيشتر است، و به اين دليل ترس ايشان از خداوند بيشتر مى‌باشد. خداوند متعال در سوره فاطر آيه 28 مى‌فرمايد:

(إِنَّمَا يَخْشَى اللَّهَ مِن عِبَادِهِ الْعُلَمَاءُ).

«همانا مى‌ترسند از خدا از بندگانش دانشمندان.»

پيامبر ما پيامبر رحمت است، و امير ما تقسيم كننده بهشت و جهنّم، و بانوى زنان جهان شفاعت كننده امّت است، و لكن اين بزرگواران از روزى كه قلبها و چشمها در آن زيرورو مى‌شود در هراسند، ترسى كه ايشان را به سوى اطاعت مطلق و دورى از گناهان سوق مى‌دهد. و اين احساس ترس و خوددارى كه در ايشان جمع شده كاملًا با پاداش ايشان در روز قيامت هماهنگى دارد.

امّا كسانى كه از نور بى‌بهره‌اند، هيچ برگ برنده‌اى ندارد، خداوند مى‌فرمايد: (كسانى كه كافر شدند، اعمالشان همچون سرابى است در يك كوير كه انسان تشنه از دور آن را آب مى‌پندارد؛ امّا هنگامى كه به سراغ آن مى‌آيد چيزى نمى‌يابد، و خدا را نزد آن مى‌يابد كه حساب او را به طور كامل مى‌دهد؛ و خداوند سريع الحساب است* يا همچون ظلماتى در يك درياى عميق و پهناور كه موج آن را پوشانده، بر فراز آن موجى ديگر، بر فراز آن ابرى تاريك؛ ظلمتهايى است يكى بر فراز ديگرى، آن گونه كه هرگاه دست خود را خارج كند ممكن نيست آن را ببيند! و كسى كه خدا نورى برايش قرار نداده،