نوك مى‌زند، اگر بميرد و نمازش اين گونه باشد وى از امت من نيست.» [1]

توانايى يافتن نقاط ضعف و اصلاح آنها از نشانه‌هاى انسان آگاه است، اين فرد هنگامى كه ضعف ناشى از سرگيجه يا درد يكى از اعضاى جسمش رااحساس مى‌كند بى‌شك براى‌يافتن درمان به سوى پزشك مى‌شتابد تا او نوع مريضى و داروى مورد نظر را برايش تعيين كند، همينگونه است هنگامى كه برايش روشن شود ايمان در قلبش نفوذ نكرده، يا اينكه از سستى ايمانش در رنج وعذاب باشد، بر خود لازم مى‌بيند به اندازه توانايى فهم خود كه خداوند به او ارزانى داشته آسيب‌شناسى كند، و در جستجوى ريشه ضعف و مشكل باشد تا راه حل درست را بيابد ودر پايان خود رااصلاح كند. به بيان ديگر، هرگاه انسان بخواهد اندازه ايمان قلبى ودامنه‌هاى رشد شخصيتى خود را بشناسد و دريابد كه آيا اين دامنه‌ها از نظر ايمانى قدرتمند و شكيبا مى‌باشند يا خير، مى‌بايست به‌نمازش بنگرد، چون نماز سبب نزديكى هر مؤمن به خدا ووسيله‌اى براى نجات است، پيوندى است كه بين بنده و پروردگارش وجود دارد. نماز حقيقى پنجاه و يك ركعت مى‌باشد، كه تنها 17 ركعت آن واجب است. يازده ركعت نافله شب، دو ركعت نافله صبح، هشت ركعت نافله ظهر قبل‌از نماز واجب و هشت ركعت نافله عصر قبل‌از نماز واجب عصر، چهار ركعت نافله مغرب بعد از فريضه مغرب و دو ركعت نشسته كه يك ركعت ايستاده محسوبى مى‌شود نافله عشا مى‌باشد، اين نوافل و فرائض كه جمعاً

[1] - «بحارالانوار»، ج 81، ص 234.