محبوب تر از توانگرى باشد، خوارى در راه خداوند برايش محبوب‌تر از سر فرازى در راه دشمن خدا باشد، گمنامى برايش شيرين‌تر از شهرت و بلند آوازگى باشد. سپس فرمود: دهم، و دهمى چيست؟ گفته شد: چيست؟

فرمود: كسى را نبيند جز آنكه مى‌گويد او بهتر و پرهيزكارتر از من است.

همانا مردم دو دسته‌اند: يكى بهتر و با تقواتر از او و ديگر بدتر و پست‌تر از او. پس چون با بدتر و پست‌تر از خود ديدار كند، گويد: شايد خوبى اين مرد پنهان باشد اين براى او بهتر باشد و خوبى من نمايان است و اين براى من بدتر است و چون به كسى كه بهتر و با تقوا تر از اوست بر خورد كند براى او فروتنى كند تا بد و ملحق شود پس چون چنين كند، بزرگى‌اش فزونى گيرد و خوبى‌اش بهتر شود و يادش نكو گردد و بر اهل زمانه سرورى يابد.» [1]

آن‌حضرت اشعارى ميخواند كه شايد سروده خود ايشان باشد. [2]