[1] - همان مأخذ، ص 145، در صفحات آينده به طور مفصّل در باره آنچه كه ميان وى و مأمون رخ داده، سخن خواهيم گفت.

زندگانى ثامن الائمه امام علي بن موسى الرضا عليه السلام، ص: 26

فرزندانم در نظر من است». [1]

در واقع ميان انسان و اولياى خدا، حجابى از غرور و تكبّر قرار گرفته است.

هر كس كه با تمايلات نفسانى خود مخالفت كرد و با غرور خويش به مبارزه برخاست و با تكبّر نفسش به جنگ پرداخت، اين حجاب را پاره نموده و در حزب خدا داخل مى‌شود و به اولياى او مى‌گرايد و در جايگاه خويش در پيشگاه خدا استقرار مى‌يابد. از اين روست كه قرآن سخن كافران را در اين باره با تأكيد بيشتر نقل كرده است:

(أَبَشَراً مِنَّا وَاحِداً نَتَّبِعُهُ إِنَّا إِذاً لَفِي ضَلَالٍ وَسُعُرٍ) [2]

«پس گفتند: آيا سزاوار است كه ما بشرى از جنس خودمان را پيروى كنيم؟ در اين صورت به گمراهى و ضلالت سخت در افتاديم.»

در حديثى از ابن ابى كثير روايت شده است كه گفت: چون موسى بن جعفر عليه السلام در گذشت مردم در امامت او متوقّف شدند. در اين سال من به حج رفتم ناگهان با امام رضا مواجه شدم. در قلبم چيزى را نهان‌داشتم و با خود گفتم:

أَبَشَراً مِنّا واحِداً نَتَّبِعه، ناگهان وى همچون جرقه‌اى بر من گذر كرد و فرمود:

«به خدا من همان بشرى هستم كه پيروى از من بر تو واجب است.

[1] - بحارالانوار، ج 49، ص 24.

[2] - سوره قمر، آيه 24.