الف- عبادت و زهد امام‌

يكى از برجسته‌ترين نشانه‌هاى رهبران مكتبى، زهد و پارسايى و عبادت در درگاه خداست. روزگارى كه امام كاظم در آن مى‌زيست به «قرن طلايى» معروف بود. در آن هنگام كاخهاى فرمانروايان عبّاسى آكنده از ثروتهاى هنگفت و شاهد بر پايى جشنهاى پر خرج و هزينه بود.

برخى از اين صحنه‌ها را مى‌توان در كتاب داستانهاى هزار و يك شب خواند. در چنين روزگارى ابراهيم بن عبدالحميد مى‌گويد:

«به خانه امام كاظم رفتم. او به نماز ايستاده بود. در خانه‌اش چيزى نبود مگر منسوجى از برگهاى درخت خرما (يا جامه‌اى بسيار خشن) و شمشيرى آويخته و يك قرآن!! [1]

آن‌حضرت از شدّت فروتنى و تواضع در برابر خداوند و عبادت به درگاه او پياده به زيارت خانه خدا مى‌رفت و اگر مسافت 400 كيلو مترى ميان مكّه و مدينه و نيز طبيعت صحراى عربستان را در نظر بگيريم آنگاه به نهايت تحمّل و بردبارى امام كاظم عليه السلام در برخورد با دشواريها در راه خداوند، پى خواهيم برد».

على بن جعفر گويد: با برادرم موسى بن جعفر و اهل و عيالش 4 بار پياده به حج رفتيم. يك بار آن‌حضرت در مدّت 26 روز و بار ديگر 25 روز و سوّمين بار 24 روز و مرتبه چهارم 21 روز مسافت ميان مدينه‌