و شهادت فاجعه آميز حضرت را جز با شهادت امام حسين عليه السلام نمى‌توان برابر دانست. اين امر حاكى از آن است كه دستگاه حاكم از قيام حضرت كاظم در برابر ظلم و ستم خود، بسيار هراس داشت. ديگر هيچ يك از زمامداران طاغوتى و خود سر نمى‌خواستند اشتباهى را كه يزيد بن معاويه در كشتن سيد الشهداء بصورت علنى، مرتكب شده بود دو باره تكرار كنند بلكه آنان ترجيح مى‌دادند ائمه را با ترور از ميان بردارند تا در برابر مردم مسلمان كه هميشه نسبت به اهل بيت عليهم السلام ارج و احترام و محبّت قائل بودند، خود را بى گناه و بى تقصير جلوه دهند.

حتّى هارون كه امام كاظم را در زندان خود به شهادت رساند، كوشيد از ريختن خون آن‌حضرت برائت جويد و چنين جلوه دهد كه امام كاظم به مرگ طبيعى از دنيا رفته و يا سندى بن شاهك، رئيس پليس او، بدون كسب اجازه از وى، آن‌حضرت را به قتل رسانده است. [1]

از اينجا در مى‌يابيم كه حكومت اگر از جانب امام كاظم عليه السلام، كه كانون مبارزه بود، خيالش آسوده مى‌شد اقدام به كشتن آن‌حضرت نمى‌كرد. افزون بر آنكه دستگاه حاكم، به آرامى و به تدريج، بسيارى از رهبران خاندان علوى را به قتل رساند.

مبارزه خاندان علوى‌

در اين برهه بيت علوى دوره بس دشوار و توانفرسايى را سپرى‌