سياه و انبوه داشت كه وى را دلپسند و با شكوه جلوه مى‌داد. القاب آن‌حضرت از خصوصيّات مكتبى كه در وى تجلى كرده بود، پرده برمى‌داشت. او را كاظم، صابر، صالح و امين لقب داده بودند. سر انجام آنكه زندگى او عملًا از تجليات اين صفات پر فضيلت آكنده بود.

آن‌حضرت 20 سال از عمر شريف خويش را تحت رعايت و سر پرستى پدر بزرگوارش، امام صادق عليه السلام، سپرى كرده آن‌حضرت همواره به فضايل فرزندش اشاره مى‌نمود و به دوستان و ياران مخصوصش مى‌گفت كه او سرور فرزندان من است و پس از من امامت را عهده دار خواهد بود.

امامت مى‌بايست بانص صريح باشد. نصوص متواترى در باره ائمه دوازده‌گانه، از رسول اكرم صلى الله عليه و آله نقل شده است. همچنين هر يك از امامان به جانشين پس از خود وصيت مى‌كردند. از اين رو دوستداران و هواخواهان اهل بيت عليهم السلام بسيار مايل بودند كه امام خود را بشناسند و در اين باره سلف از خلف پرسش مى‌كرد.

عبد الرحمن بن حجّاج گويد:

«بر جعفر بن محمّد در خانه‌اش، در فلان اتاق، وارد شدم. او بر سجاده خود نشسته بود و دعا مى‌كرد و موسى بن جعفر هم در طرف راست وى نشسته بود و با گفتن «آمين» دعاهاى آن‌حضرت را پاسخ مى‌داد. پس عرض كردم: خداوند مرا فداى تو گرداند! شما از محبّت و خدمت من نسبت به خودتان آگاهيد، پس بفرماييد كه پس از شما چه كسى امامت را عهده دار خواهد شد؟ آن‌حضرت پاسخ داد: اى عبد الرحمن! موسى زره را پوشيد و بر قامت او راست آمد، به او عرض كردم كه پس از اين به چيزى‌