خويش در آوردند و به ياران و ياوران خويش و حتّى به مؤسس انديشه انقلاب (ابو مسلم) سخت گرفتند و با كسى كه اندكى قبل با وى دست بيعت داده بودند، از در خلاف در آمدند و اورا گرفتند و به‌خيانت كشتند.

اين همان ابو مسلم، پايه گذار حكومت عبّاسيان است كه منصور به او خيانت مى‌كند و او را به بدترين شكل به قتل مى‌رساند.

همچنين وى در حقّ عيسى بن موسى خيانت مى‌كند و او را از منصب ولايت عهدى كه روزى به عنوان تقدير از خدمات گرانقدر وى به او اعطا كرده بود، بر كنار مى‌كند.

بنى عبّاس همچنين در حقّ كسانى همچون ابو سلمه خلال، يعقوب بن داوود، فضل بن سهل، جعفر برمكى، يحيى حسنى و... كه خدمات شايانى براى حكومت آنان انجام داده بودند و مى‌بايست از آنان تقدير و سپاسگزارى مى‌شد، خيانت روا داشتند.

موضع امام صادق‌

برخى بر اين باورند كه عصر امام صادق عليه السلام مناسب‌ترين و مساعدترين دوران‌ها بود. اگر امام دست به ايجاد يك انقلاب مذهبى حقى مى‌زد كه طى آن خلافت به كسى كه شايستگى عهده دارى آن را از نظر خدا و رسولش داشت، بر مى‌گشت. چرا كه اين عصر، دوره تحوّل و بسيار حساسى در تاريخ اسلامى به حساب مى‌آمد كه در آن پرده‌هايى كه زمان بر روى واقعيّتها و حقايق دينى كشيده بود كنار رفته بود، امّا واقعيّت غير