تربيت جدّش كه تمام معانى بزرگى و عظمت را بدو مى‌آموخت و تمام مفاهيم فضيلت و كمال را به او آموزش مى‌داد، مى‌زيست. و همواره زهد و عبادت و تلاش و كوشش جدّش را در راه خدا نظاره‌گر بود. ديدن اين امور، تأثير بسيارى در روح او گذارد تا آنكه آن‌حضرت به سن دوازده سالگى رسيد.

وقتى كليدهاى امامت عامه به پدرش امام باقر عليه السلام انتقال يافت و آن‌حضرت براى به جا آوردن تكاليف و مسئوليّتهاى خود به بهترين نحو قيام كرد، امام صادق عليه السلام جوانى نمونه و رشيد شده بود كه ديدگان شيعيان را به خود معطوف مى‌ساخت و آنان او را ششمين رهبر والاى خود مى‌پنداشتند.

سفر آن‌حضرت به شام‌

امويّان در دوران پايانى حكومت خود كه جريانهاى فكرى متناقض در ميان امّت اسلام رواج يافته بود، آخرين تلاشهاى خود را براى پوشاندن حقايق، و اثبات متناقضات به كار مى‌گرفتند و مى‌كوشيدند رخدادهاى سياسى را با روش سياسى اسلاف منحرف خود، رتق و فتق كنند.

يكى از امور شگفتى آفرين حكومت آنان در اين برهه آن بود كه همچنان كه سال تغيير مى‌كرد جامه خلافت نيز در ميان آنان دست به دست مى‌گشت به طورى كه مى‌توان گفت: سالى جديد آغاز نمى‌شد مگر آنكه خليفه‌اى جديد روى كار آمده باشد. علّت اين امر آن بود كه مردم، بنى اميّه را از خود طرد كرده بودند و از كرنش در برابر حكومت باطل آنان‌