كرامتها و شهادت امام زين العابدين‌

در كتابهاى‌روايى، بسيار به اين حديث قدسى برمى‌خوريم كه مى‌فرمايد:

«عَبْدى أَطِعْنى تَكُنْ مَثَلى أَقُولُ لِلْشَّىْ‌ءِ كُنْ فَيَكُون وَتَقُولُ لِلْشَّىْ‌ءِ كُنْ فَيَكُونَ». [1]

در قرآن نيز مثالهاى واقعى از تاريخ انبيا و صالحانى كه خداوند دعاهايشان را در امورى كه مردم در آنها به درماندگى رسيده بودند، اجابت كرده است، فراوان است. آيا طوفان نوح و كشتى‌اش و آتش ابراهيم كه خداوند آن را سرد و بى گزند ساخت و عصاى موسى كه به صورت اژدهاى آشكار مى‌شد و سخن گفتن عيسى در گهواره و استجابت دعاى ابراهيم و زكريا كه خداوند با وجود آنكه پير و ناتوان شده بودند. بديشان فرزندانى عطا فرمود، كرامت خداوند نبود كه به اين بندگان مخلص عطا فرموده؟ پس چرا بر برخى گران است كه همچنان كه كرامتهاى خدا را بر پيامبران مى‌پذيرند، كرامت حضرتش را بر ديگر اولياى وى بپذيرند؟!

[1] - بنده‌ام مرا فرمان بر تا چون من شوى. من به چيزى مى‌گويم «شو» مى‌شود و تو هم به چيزى مى‌گويى «شو» مى‌شود.