و كلام. عبيد اللَّه بن محمّد گويد: وى عتبة بن ابان بن صمعه بوده و پيش از پدرش از دنيا رفت. از رباح قيسى در باره تسميه او به غلام پرسش كردند گفت: او مردى متوسّط الحال بود. امّا ما او را غلام مى‌ناميديم زيرا او در عبادت غلام رهان بود. وى در جنگ روم در قريه حباب به شهادت رسيد.

ابو نعيم اصفهانى در حلية الاولياء (ج 6 ص 226 تا 238) مفصلًا در باره او سخن گفته است.

5- حبيب فارسى: ابو نعيم در حلية الاولياء (ج 6 ص 149) گويد:

ابومحمّد فارسى از ساكنان بصره و صاحب كرامات و مستجاب الدعوه بود.

حضورش در مجلس حسن بن حسن و تأثير موعظه حسن بر دل او موجب گشت كه چشم از دنياى فانى بپوشد و به جهان آخرت روى كند. او فقط در چهار بار مجموعاً چهل هزار (درهم) صدقه داد.

6- ابو يحيى مالك بن دينار: ابو نعيم طى شرح مفصلى در حلية الاولياء (ج 2 از ص 357 الى ص 398) در باره او مى‌نويسد: او عارف و خدا ترس بود. شهوتهاى دنيوى را ترك گفته و در مبارزه با نفس بر آن پيروز مى‌شود.

استجابت دعاى امام سجّاد

از ثابت بنانى نقل شده است كه گفت: من به همراه عدّه‌اى از عباد بصره همچون ايوب سجستانى، صالح مرى، عتبه غلام، حبيب فارسى و مالك بن دينار به حج مشرف شده بوديم. چون به مكّه رسيديم متوجّه كمبود آب شديم. كمبود بارندگى موجب تشنگى بيش از حد مردم شده بود.