را انتخاب كرد. حر نامه‌اى به ابن زياد نوشت و ابن زياد بر لزوم جنگ با امام حسين دستور داد. سپاهى كه شمار آنان به بيش از سى هزار تن مى‌رسيد به رويارويى امام شتافت. اين دو سپاه در جايى به نام كربلا [1] با يكديگر رو به رو شدند.

روزنهم ماه محرّم‌الحرام بود كه نامه ابن زياد به عمر سعد فرمانده سپاه بنى اميّه رسيد. ابن زياد در اين نامه فرمان داده بود كه نخست آب را از دسترس حرم رسول خدا صلى الله عليه و آله ببندند و سپس با آنان جنگ كنند.

امام يك شب از آنان مهلت خواست. چون روز دهم محرّم فرا رسيد يزيديان بر خيمه‌گاه اباعبداللَّه يورش آوردند. هفتاد و دو تن از ياران دلاور امام حسين به مقاومت و مبارزه پرداختند و پس از آنكه دلاوريهاى بسيارى از خود نشان دادند، يكى پس از ديگرى به خون خويش غلتيدند.

برادران امام نيز در اين ميدان كشته شدند كه در رأس آنان بايد از حضرت ابو الفضل العباس عليه السلام ياد كرد. فرزندان امام حسين عليه السلام نيز به شهادت رسيدند. حتى فرزند كوچك و شير خواره وى در آغوشش كشته شد. ديگر كسى جز آن‌حضرت زنده نبود. امام حسين خود به تنهايى بر صفوف دشمنان حمله‌ور شد و شجاعتى بزرگ از خود نشان داد.

شمار بسيارى از سپاه كوفه كشته شدند. هنوز ساعاتى نگذشته بود كه تقدير با تير غدّار خويش به دست حرمله و با سر نيزه خويش به دست سنان بن انس و با شمشيرش به دست شمر بن ذى الجوشن بر آن‌حضرت‌