كه در برابر هر بدعتى رعد آسا مى‌غرّيد. تازيانه بزرگى بود كه بر مظهر هر عقب ماندگى يا افراط در جامعه فرود مى‌آمد. آن‌حضرت بسيارى از انديشمندان و نام آوران را بر مى‌انگيخت و آنان را به ايجاد انقلاب و شورش بر حكومت گمراهان تشويق و ترغيب مى‌كرد. امّا آنان كسانى بودن كه منافع خود را بر مصالح دين ترجيح مى‌دادند و پيمانهاى خود را پاس نمى‌داشتند و اين در حالى بود كه ذمه اسلام قربانى دست هر تبهكار و جنايتگرى بود.

امام حسين عليه السلام در برابر تجاوزات بنى اميّه عليه مصالح امّت اسلامى و مقدّسات دينى و نواميس آنان بسيار مقاومت و ايستادگى كرد.

واقعيت آن است كه اگر ما بخواهيم اوضاع دينى حاكم در روزگار امام حسين را بدون وجود آن‌حضرت و قيام بزرگش در نظر بگيريم، آن دوره را بايد سياه‌ترين و تيره ترين و سخت ترين عصرى دانست كه بر مسلمانان سپرى شده است، در اين دوره تاريك و ظلمانى، بدون وجود ابا عبد اللَّه، دين خدا بسيار ضعيف و به انحراف نزديكتر شده بود.

زيرا در آن هنگام هيچ نيرويى نبود كه بتواند در برابر اين موج سياه اموّى مقاومت كند مگر شخص ابا عبد اللَّه عليه السلام و مهاجران و انصارِ آگاهى كه در حلقه ياران آن‌حضرت بودند. چرا كه جنگهايى كه پيش از عصر امام حسين رخ داده بود، همه از تجربه‌هايى تلخ و ناگوار براى نيروهاى صالح مسلمانان خبر مى‌داد. هر حركت و جنبشى كه صورت مى‌گرفت بسرعت در ميان طوفانهاى وحشت و گردبادهاى ترس و دلهره محاصره مى‌شد و به‌