جايى از بهشت جاى داريم. [1]

اين كودك هوشمند تحت نظر پيامبر و در زير سايه پدر و مادر، پاكش رشد مى‌كرد و بزرگ مى‌شد. پيامبر در حق او چنان توجّه و اهتمام نشان مى‌داد كه صحابه را متحيّر ساخته بود. بسيار اتفاق مى‌افتاد كه پيامبر اكرم با سخنان روشنايى بخش خود به صدها تن از مسلمانان گوشزد مى‌كرد كه: «حسن و حسين سرور جوانان بهشتى‌اند». و يا مى‌فرمود: «حسن و حسين هر دو امامند چه قيام كنند و چه بنشينند.» و نيز مى‌فرمود:

«حسين از من و من از حسينم».

آن‌حضرت حسين را در ميان مردم بالا مى‌برد و خطاب به آنان مى‌فرمود: «اى مردم اين حسين پسر على است او را بشناسيد.»

آنگاه در ادامه گفتار خود مى‌افزود:

«سوگند به كسى كه جانم به‌دست اوست او بهشتى است و دوستدارانش نيز با اويند».

گاه نيز پيامبر صلى الله عليه و آله، او را در دامن خود مى‌نشاند و مى‌فرمود:

«خداوندا، من حسين را دوست دارم توهم او را دوست بدار.» و بسيارى از اوقات آن دو را- حسن و حسين- بر دوش مبارك خود مى‌نشاند و در برابر چشمان مسلمانان به اين طرف و آن طرف مى‌برد.

بدين سان اين مولود گرامى در سايه رسالت و در كنف تربيت پيامبر پرورش يافت و از اين طريق از مجد و بزرگى بهره‌اى كامل بُرد.