على عليه السلام در دوران پيامبر

هجرت‌

پس از آنكه آن عهدنامه ملعون از ميان رفت و در بازوى قدرتمند دعوت اسلامى هيچ خللى پديد نيامد، قريش مجبور شد به بنى هاشم اجازه دهد تا در مكّه رفت و آمد كنند و با مردم داد و ستد داشته باشند.

عموى بزرگوار و پيشتيبان آن‌حضرت، ابوطالب و نيز همسر وفادارش خديجه به خاطر سختيهايى كه در شعب متحمّل شده بودند، درگذشتند و اين سال به عام الحزن (سال اندوه) معروف شد. در اين سال پيامبر در واقع بزرگترين ياور و استوارترين تكيه‌گاه خود در سختيها را از دست داد.

با اين پيشامد پيامبر صلى الله عليه و آله تصميم گرفت به سوى مدينه منورّه هجرت كند و در مقابل، كفّار مصمّم شدند پيامبر را پيش از هجرت به مدينه ترور كنند. آنان بدين منظور سى تن از مردان جنگى و ماجراجويان خود را برگزيدند تا شبانه به خانه پيامبر هجوم برند و آن‌حضرت را بكشند.

هريك از اين جنگجويان به قبيله‌اى از قريش منتسب بود. هدف كفّار از اين طرح آن بود كه خون‌پيامبر را به‌گردن تمام قبايل قريش اندازند و بدين‌