على از من و من از اويم. هر كه ولايت على را پذيرفت، ولايت مرا پذيرفته است.

عشق به على نعمت و پيروى از او فضليت است. فرشتگان به او نزديك و جنهاى نيكوكار گرد او را فرا گرفته‌اند. پس از من كسى گرامى تر از او در عزّت و افتخار و آيين بر زمين گام نمى‌نهد. او خشن و بى بند و بار و لجوج نبود. زمين او را حمل كرد و گرامى‌اش داشت. پس از من از شكم هيچ زنى، كسى به بزرگى او زاده نشد. در منزلى فرود نيامد مگر آنكه خجسته و فرخنده بود.

خداوند حكمت را بروى فرو فرستاد و جامه فهم بر او پوشانيد.

فرشتگان با وى همنشين بودند كه او نمى‌ديدشان و اگر قرار بود پس از من به كسى وحى شود به‌على وحى مى‌شد. خداوند مجالس را به‌على مى‌آراست و لشكرها را بدو گرامى مى‌داشت. شهرها را بدو رونق مى‌بخشيد و سپاهيان را به واسطه او عزّت ارزانى مى‌داشت. مَثَل او همچون خانه خداست كه زيارت مى‌شود امّا زيارت نمى‌كند و مَثَل او مانند ماه است كه چون تابش گيرد، سياهى را به نور خويش روشن مى‌كند و مَثَل او چونان خورشيد است كه چون بتابد دنيا را پر فروغ گرداند. خداوند او را در قرآنش توصيف كرده و به آياتش ستوده است. در قرآن آثار منزلتهايش بيان شده‌است. پس‌او به گاه‌زنده بودن بزرگوار وبه گاه مرگ شهيد است». [1]

ابوذر غفارى گويد: روزى از روزها در برابر رسول خدا صلى الله عليه و آله، نشسته‌