گرداگرد رهبر خويش، حلقه زده‌اند و با عمرهايى پنجاه تا نود سال به مبارزه و نبرد مى‌پردازند، دچار حيرت و شگفتى مى‌شويم! اينان در واقع نخستين پرچمداران و طلايه داران اسلام و صاحبان درفش پر افتخار دعوت به توحيد در جهان و رهبران بلا منازع امّت محسوب مى‌شوند.

سبحان اللَّه!! چه صفحه شكوهمندى است! چه انگيزه‌اى موجب شده تا اين پيران سالخورده سپاهى ويژه به نام «كتيبة الخضراء» تشكيل دهند؟! و چه انگيزه‌اى در كار است كه اينان چنين دست از جان شيرين خود شسته‌اند؟! با كدامين انگيزه به ميدان آمده‌اند؟! حال آنكه اگر ايشان در خانه‌هايشان هم قرار مى‌گرفتند و به اين جنگ رهسپار نمى‌شدند، باز هم از تكريم و احترام آنان چيزى كاسته نمى‌شد!!

امّا مسأله حيثيت اسلام بود و اين پيران خود نسل قرآن بودند. آيا مگر اين قرآن نيست كه مى تواند شخصيّت انسان را چنان شكل دهد و او را چنان بارآورد كه در سالهاى پيرى هم مبارزه كند و از ماديات پا فراتر نهد؟ اينان در برابر ارتداد جاهلى مآبانه بنى اميّه از هيچ تلاش فروگزار نكردند و دل پيامبر را با فداكاريهاى كه بايد انجام مى‌دادند، شاد نمودند.

نيرنگ به جاى شجاعت‌

آمادگى روحى بالاترين نيرويى بود كه سپاه اسلام بدان تكيه داشت و اگر چه همين نيرو دلاوريها و قهرمانى‌هاى بسيار شگرفى آفريد امّا آنچنان هم نبود كه پيروزى نهايى را در دسترس آنان قرار دهد. چون كار