امام فرمود: «مرا وانهيد و در پى كس ديگرى باشيد. زيرا ما به كارى دست مى‌زنيم كه رنگها و ابعاد گوناگون دارد دلها در برابر آن تاب نياورند وعقلها زيربار آن نخواهند رفت». [1]

امّا آن‌جماعت گفتند: تو را در اين باره به خدا سوگند مى‌دهيم. آيا مگر حال‌وروز اسلام‌را نمى‌بينى؟ آيا مگر اين‌آشوب‌وفتنه‌را مشاهده نمى‌كنى؟

فرمود: من بيعت شما را مى‌پذيرم ودر اين صورت طبق آنچه خود مى‌دانم با شما رفتار خواهم كرد. [2]

آرى، امام خلافت را نمى پذيرفت زيرا امواج فتنه به بالاترين حدّ خود رسيده بود. آن‌حضرت دوست مى‌داشت تا وزير و كمك كار آنان باشد تا بدين وسيله در فرو نشاندن آتش فتنه وآشوب از موقعيّت آزادى بر خوردار باشد. امّا نه كسى خود را نامزد خلافت مى‌كرد ونه كسى به خلافت فردى جز على عليه السلام رضايت مى‌داد.

از سويى امام بيعت اهل حل وعقد را بدون كسب رضايت مردم، براى خلافت ناكافى مى‌دانست بلكه آن‌حضرت، انتخاب خليفه تعيين شده از سوى خداوند را حق عموم مردم مى‌ديد از اين رو پيشنهاد كرد كه بيعت با او در مسجد ودر برابر چشم مردم انجام پذيرد.

از ديگر سو آن‌حضرت با آنان شرط كرد كه بر طبق علم ودانش خود