[سخن ناشر]

يكى از ضرورى‌ترين وظايف فرهنگى اسلام شناسان در هر عصر و نسل معرفى سيره و سخن پيشوايان است. زيرا اسلام عينى و مجسم را در قول و فعل و تقرير آن بزرگواران بايد جستجو كرد. چنانچه قرآن كريم مى‌فرمايد:

لَقَدْ كَانَ لَكُمْ فِي رَسُولِ اللَّهِ أُسْوَةٌ حَسَنَةٌ

از ديرباز انتخاب نوع زندگى يا پيروى از آداب زندگى ديگران جزء برنامه‌هاى متداول همه انسانها بوده و هست.

خداوند حكيم علاوه بر نزول اقيانوس عميق و ژرف قرآن كريم، آخرين فرستاده آسمانى خود، كه اشرف پيامبران، عصاره عالم هستى و مظهر خُلق عظيم است را براى اتمام حجت بر بندگان خود آفريد و او را به مقام رسالت و هدايت جامعه بشرى مفتخر ساخت‌

هر چند بيش از چهارده قرن از حيات آن آخرين فرستاده خدا مى‌گذرد ولى هر وقت سراغ مطالعه زندگى آن انسان برتر و آينه كمال مى‌رويم، يا از چشمه سخنان گهربار آن حضرت، جرعه‌اى مى‌نوشيم يا نكته‌اى از سيره نورانى آن بنده‌