مى‌شود. زيرا خداوند از بندگان انتقام نمى‌گيرد مگر پس از وقتى كه حجّت او را منكر شوند». [1]

زمزمه‌هاى شكوهمند اميد و انتظار

1- تو پناه منى‌

... لا إِلهَ إِلَّا اللَّهُ حَقّاً حَقّاً، لا إِلهَ إِلَّا اللَّهُ صِدْقاً صِدْقاً، لا إِلهَ إِلَّا اللَّهُ تَعَبُّداً وَرِقّاً.

اللَّهُمَّ مُعِزَّ كُلَّ مُؤْمِنٍ وَحيدٍ، وَمُذِلَّ كُلَّ جَبَّارٍ عَنيدٍ، أَنْتَ كَنَفى حينَ تَعْيينى الْمَذ اهِبُ، وَتَضيقُ عَلَىَّ الْأَرْضُ بِما رَحُبَتْ.

«به حقيقت، به حقيقت كه هيچ معبودى جز خداى يگانه نيست، و براستى، براستى هيچ معبودى جز خداى يگانه نيست، از روى تعبّد و بندگى جز خداى يكتا هيچ معبودى نيست».

«خدايا! اى عزّت بخش هر مؤمن تنها، و اى خوار كننده هر ستمگر ستيزه جو، تو پناه منى هنگامى كه راههاى گوناگون مرا فرسودند و زمين با همه فراخى‌اش بر من تنگ آمد».