فعلى او به عنوان راهبرى براى خلق نيز ثابت خواهد شد. غيبت آن‌حضرت مستلزم آن نيست كه از او سودى نباشد. چون او به طبيعت ارتباط غيبى خويش با خداوند توانا و دانا مى‌تواند، غير مستقيم آنچه را كه مصلحت مى‌بيند محقق سازد. چنانچه خداوند قادر باشد تواناييهاى شگرفى به فرشتگان مقرّب خود عطا كند و آنها را از شايستگيهاى بزرگ بهره‌مند سازد، بر اين نيز توانا خواهد بود كه به پيامبر يا جانشين او همچون امام مهدى (عج) همين تواناييها و شايستگيها را عنايت فرمايد.

اگر سنّت جارى خداوند در ميان بندگان اين گونه باشد كه براى هر كار سببى قرار دهد و كارها را با اسباب آنها به جريان اندازد چه مانعى است از پذيرش تئورى سبب قرار دادن يكى از بندگان صالح و مطيع خدا و لو به صورت غيبى براى برخى از امور؟ چنان كه ما در باره امام حجّت عليه السلام همين عقيده را داريم.

از اينجا مى‌توان دريافت كه ايمان به امام غايب، بخشى اساسى از ايمان به غيب به عنوان يك كلّ است و كسى نمى‌تواند ايمان خود را بخش بخش كند يعنى تسليم غيب شود. امّا تأييد امام حجّت به غيب را انكار كند، يا به پشتيبانى و تأييد فرشتگان از رسول خدا ايمان بياورد امّا به ممكن بودن تأييد و پشتيبانى امام غايب از ميان صالحان كفر بورزد.

مهدى، حجّت شاهد

امام زمان عليه السلام با اجازه خداوند شاهد بر مردم است. شناخت مؤمنان از اين حقيقت موجب مى‌شود كه آنها در نيكيها از يكديگر سبقت گيرند و به سرور خويش اقتدا كنند و حيات خويش را نسخه‌اى از حيات سرور و ولى امر خود قرار دهند.

از آنجا كه امام حجّت عليه السلام پيشواى زنده است و رهبرى حقيقى از آن اوست،