انتظار فرج يا آرزوى شورآفرين‌

بعضى از سنتهاى الهى هستند كه حيات جوامع بر اساس آنها جريان مى‌يابد، و زندگى افراد را در جامعه دستخوش دگرگونى مى‌سازند.

يكى از برجسته‌ترين اين سنتها پيروزى حق و راندن باطل است:

وَقُلْ جَاءَ الْحَقُّ وَزَهَقَ الْبَاطِلُ إِنَّ الْبَاطِلَ كَانَ زَهُوقاً [1].

«بگو حق بيامد و باطل نابود شد كه باطل نابود شونده است.»

كشتى زندگى سرانجام بركرانه‌هاى درياى رحمت خدا لنگر خواهد انداخت كه رحمت خدا بر غضب او پيشى گرفته، و از سويى خداوند مردم را آفريد تا بدانها رحمت آرد.

پروردگار سبحان ما را بدين سنّت متوجّه مى‌سازد، سنّتى كه اگر در تاريخ بشر و در ظواهر هستى در آن نيك تأمل كنيم آثار آن را به روشنى تمام خواهيم ديد:

هُوَ الَّذِي أَرْسَلَ رَسُولَهُ بِالْهُدَى‌ وَدِينِ الْحَقِّ لِيُظْهِرَهُ عَلَى الدِّينِ كُلِّهِ وَلَوْ كَرِهَ‌