تفسيرى درست و به حق از قرآن است. آيا مگر اين بزرگواران از جنس بشر نبوده‌اند، پس چگونه به اين عظمت رسيده‌اند؟ و آيا مگر با اجراى همين انديشه‌هايى كه از آنان روايت شده جايگاه بدين بزرگى دست نيافته‌اند؟ و آيا مگر ما خواهان رسيدن به بزرگى و عظمت نيستيم؟ بنابر اين بياييد اين انديشه‌ها را بخوانيم و هماهنگ با آنها حركت كنيم.

واقعيّت آن است كه تاريخ تنها اندكى از سيره ائمه عليهم السلام را براى ما نقل كرده است، زيرا آنان هميشه از سوى حكومتهاى ستمگر در محاصره تبليغاتى قرار داشتند تا آنجا كه حتّى، نقل فضيلت آنان در برخى از دوران، راوى را با خطر مواجه مى‌ساخت و شاعرى همچون دعبل به خاطر مدح و ستايش اهل بيت عليهم السلام به مدّت‌ 25 سال چوبه اعدام خويش را بر پشتش حمل مى‌كرد!! با اين وجود، رواياتى كه در باره فضايل آنان به ما رسيده در حد خود دوره‌اى تربيتى و كامل از مكارم اخلاقى به شمار مى‌روند.

از آنجا كه امام كاظم عليه السلام در يكى از سخت‌ترين دورانهاى مبارزه و دشوارترين اوقات تقيّه و پنهانكارى مى‌زيسته‌است، ثبت ماجراها و داستانهاى ايشان و گذر از حصار ممنوعيتهاى رژيم حاكم و رسيدن به نسلهاى بعدى در حد خود يك معجزه به حساب مى‌آيد. بر ماست كه بر اين داستانهائى كه به دست ما رسيده استدلال كنيم اگر چه مى‌دانيم آنچه به دست ما رسيده قطره‌اى از معجزات و داستانهاى شگفت انگيز آن‌حضرت مى‌باشد.

الف- عبادت و زهد امام‌

يكى از برجسته‌ترين نشانه‌هاى رهبران مكتبى، زهد و پارسايى و عبادت در درگاه خداست. روزگارى كه امام كاظم در آن مى‌زيست به «قرن طلايى» معروف بود. در آن هنگام كاخهاى فرمانروايان عبّاسى آكنده از ثروتهاى هنگفت‌