هستند و نيز رواياتى را كه نشان مى‌دهند سياست تقيّه يا پنهانكارى، سياستى مقطعى و موقت نيست و به مثابه استراتژى كار دراز مدّت است، نقل مى‌كنيم.

شايد نظر ائمه عليهم السلام آن بوده كه جا دادن افراد خود به هر شكل در مراكز حكومت بهترين وسيله براى اصلاح وضع امّت است. از اين رو آنان نيازى به ايجاد تغيير سريع در رأس هرم قدرت و عهده دارى مستقيم مسئوليّتهاى حكومت احساس نمى‌كردند و از طرفى تا زمانى كه امّت از نظر تربيتى به آن پختگى لازم نرسند نمى‌توانند عهده دار نظامى الهى كه مورد نظر ائمه اهل بيت عليهم السلام است، باشند.

به عبارت ديگر، استراتژى «مخالفت» با نظام حاكم از طريق نفوذ به مراكز و نهادهاى حساس و سلب قدرت نظام از داخل از جانب مخالفان، شايد در چنين شرايطى بهترين استراتژى به شمار آيد.

الف- ماجراى «جُبّه»

در همان هنگامى كه على بن يقطين به هارون الرشيد نزديك بود، جاسوسان و خبر چينان هارون همواره او و ديگر وزيران حكومت را زير نظر داشتند، زيرا كابوس هوادارى وزيران هارون از امام بر حق، حضرت موسى بن جعفر عليهما السلام‌، شبانه روز او را عذاب مى‌داد، امّا دانش الهى ائمه اهل بيت اجازه نمى‌داد كه هارون جرمى را در حق على بن يقطين ثابت كند. از طرفى انضباط على بن يقطين و شدّت پاى بندى او به اوامر فرماندهى فرصتهاى بسيارى را از هارون، در اين باره سلب مى‌كرد. از جمله اين فرصتها همين جريان «جُبّه» است كه در زير به شرح آن مى‌پردازيم:

ابراهيم بن حسن راشد از ابن يقطين نقل كرده است كه گفت: پيش هارون الرشيد بودم كه هداياى پادشاه روم را برايش آوردند. در ميان اين هدايا جُبّه سياه و ابريشمين و طلا بافتى نيز بود كه از آن بهتر، چيزى نديده بودم. بدان جُبّه‌