... وَاسْجُدُوا للَّهِ الَّذِي خَلَقَهُنَّ إِن كُنتُمْ إِيَّاهُ تَعْبُدُونَ‌ [1].

«... براى خدايى كه آفريننده آنهاست سجده كنيد اگر تنها او را مى‌پرستيد.»

- 2- عباد الرحمان، چه كسانيند؟

در سوره فرقان صفات «عباد الرحمان» بندگان رحمان را كه ويژگيهاى خير در ايشان كمال يافته مى‌خوانيم و با ژرف‌انديشى در آيات‌ 63 تا 77 اين سوره ابعاد عبادتى را مى‌شناسيم كه هدف خلق تلقّى شده است. خداوند متعال مى‌فرمايد:

وَعِبَادُ الرَّحْمنِ الَّذِينَ يَمْشُونَ عَلَى الْأَرضِ هَوْناً ... [2].

«بندگان (خاص خداوند) رحمان كسانى هستند كه با آرامش و بى‌تكبّر بر روى زمين راه مى‌روند ...»

شايد اين از تجلّيات حالت صلح و سلامى است كه عبادت خدا در نفوس آنان به بار مى‌آورد، زيرا آنها در برابر سننِ الهى در آفرينش با خشنودى، تسليم و سازگارى زندگى مى‌كنند:

... وَإِذَا خَاطَبَهُمُ الْجَاهِلُونَ قَالُوا سَلَاماً [3].

«... و هرگاه جاهلان ايشان را مخاطب قرار دهند (و سخنان با بخردانه بگويند)، به آنها سلام مى‌گويند.»

ويژگى گذشت، رحمت و دورى گزيدن از چالش‌هايى كه منيّت و تعصّب به بار مى‌آورد از تجلّياتِ عبادت الهى است. قلبِ آباد به عشق خدا و عشق بندگانِ خدا مردم را ناخوش نمى‌دارد و با آنها به كشمكش نمى‌پردازد:

وَالَّذِينَ يَبِيتُونَ لِرَبِّهِمْ سُجَّداً وَقِيَاماً [4].