اخلاق را بررسى نماييم. اين پژوهش با گذر از چند نكته، بيان مى‌شود:

اوّل- علم، تكامل مى‌يابد و آنچه امروز از نگاه صاحب آن با غرورى تمام درست مى‌نمايد فردا با اطمينان كامل باطل مى‌گردد، پس چگونه اخلاق را به ارّابه‌اى پيوند دهيم كه بار خود را نمى‌كشد. [1]

دوم- علم براى آدمى نيرو به ارمغان مى‌آورد و بايد به اخلاق پناه بريم تا اين علم به كنترل درآيد. پس هرگاه اخلاق را به علم پيوند داديم اين خود به منزله از شمار افكندن كامل نقش اخلاق است، و آن گونه كه «هانرى برگسن/Henri Bergson » در كتاب خود «دوسرچشمه اخلاق و دين» مى‌گويد: بزرگترين خطر در علم آن است كه وسايل مادّى (كه علم براى ما فراهم مى‌آورد) حتماً با انبساط روحى انسان كه همسنگ و همانند آن تورّم است همراه نباشد. [2]

سوم- علم، مژده دهنده اخلاقى «بى‌تعهّد» است و اين با آنچه ما از اخلاق انتظار داريم ناهمسوست، زيرا هدف از اخلاق «تعهّد» است و روشن است كه علم‌