او را تحت نظر دارد و اينكه انسان بر او توكّل كند و با دلش او را نجوا كند كه او ياريش رساند و به شيطان اجازه ندهد كه افكار او را به انحراف كشاند و در دل او هنگام فكر كردن، و يا هنگام خواندن قرآن، وسوسه ايجاد كند و افكار باطل را در انديشه او بيفكند. خلاصه كلام؛ اگر مؤمن به خدا پناه ببرد از عوامل اشتباه و انحراف در امان خواهد ماند.

سوم- پناه بردن به خدا هنگام فتنه:

الف- هنگامى كه فتنه زليخا همسر عزيز، يوسف را در برگرفت در آنجا يوسف به خدا پناه بُرد. خداوند مى‌فرمايد:

وَرَاوَدَتْهُ الَّتِي هُوَ فِي بَيْتِهَا عَن نَفْسِهِ وَغَلَّقَتِ الْأَبَوْابَ وَقَالَتْ هَيْتَ لَكَ قَالَ مَعَاذَ اللَّهِ إِنَّهُ رَبِّي أَحْسَنَ مَثْوَايَ إِنَّهُ لَايُفْلِحُ الظَّالِمُونَ‌ [1].

«و آن زن كه يوسف در خانه‌اش بود، درپى كامجويى از او مى‌بود. و درها را بست و گفت: بشتاب. گفت:

پناه مى‌برم به خدا. او پروراننده من است و مرا منزلتى نيكو داده و ستمكاران رستگار نمى‌شوند.»

ب- هنگامى كه از فتنه حكومت هراسيد و خواست حكم به عدل كند به خدا پناه بُرد.

خداوند مى‌فرمايد:

قَالَ مَعَاذَ اللَّهِ أَن نَّأْخُذَ إِلَّا مَن وَجَدْنَا مَتَاعَنَا عِندَهُ إِنَّا إِذاً لَظَالِمُونَ‌ [2].

«گفت: پناه بر خدا كه جز آن كس را كه كالاى خويش نزد او يافته‌ايم بگيريم.»

واقعيّت آن است كه پناه بردن مؤمن به خداوند از خود فتنه و آزمون نيست، بلكه از آن است كه فتنه او را به گمراهى نكشاند.

در حديثى از اميرالمؤمنين عليه السلام آمده است كه فرمود:

«هيچ كدام از شما نبايد بگويد خدايا من از فتنه (آزمايش) به تو پناه مى‌آورم، زيرا هيچ‌كس نيست، مگر آن كه فتنه و آزمايش او را در برگيرد، بلكه آنكه از فتنه‌