(انفال، 49) و چنانكه همين ويژگيهاى مؤمنان نيز هست (اعراف، 89).

توكّل بر خداوند سبحان، ميراث حقايق ايمانى‌اى است كه تكامل يافته و به والايى گراييده است تا جايى كه آدمى را به توكّل بر خداوند و وانهادن امورش بدو وامى‌دارد كه شرح آن حقايق چنين است:

همانا خداوند سبحان همان كسى است كه قرآن را فرو فرستاد و اوست عهده دارِ صالحان (پيامبران ومؤمنان) (اعراف، 196).

و چون حكم از آن خداوند سبحان است (اوست كه عملًا در امور و شؤون خلايق، چيره است)، پس مؤمن را سزاوار است كه بدو توكّل كند (يوسف، 67).

و اينكه نظام آفرينش بدست اوست و خداوند سبحان همان كسى است كه به انسان توفيق عملى را مى‌دهد، و توفيق عمل ديگرى را نمى‌دهد، پس مؤمن بايد بر او توكّل كند تا از آنچه خير او در آن نهفته است كامياب گردد (هود، 123).

از اين گذشته وجود خداوند براى مؤمن بسنده است در حالى كه ديگران وجود خداوند را بسنده نمى‌بينند، پس اوست كفايت كننده متوكّلان (توبه، 129).

غيب آسمانها و زمين از آن اوست و همه امور به سوى او باز مى‌گردند و اوست كه ما بايد بر او توكّل كنيم (هود، 123).

خداوند سبحان همان كسى است كه بر هر جنبنده‌اى تسلّط دارد و او بر راه مستقيم است (هود، 54- 56).

تقدير به دست خداوند است و اوست سرور مؤمنان و همه بر او توكّل مى‌كنند (توبه، 51) و اوست كه به مؤمنان ره نموده است (ابراهيم، 12).

نمودهاى توكّل در زندگى مؤمنان نخستين بار، در جنگ حنين و جنگ بدر رخ نمود (توبه، 25- 36).

سوم- توكّل پناهگاه مؤمنان:

توكّل بر خداوند همان پناهگاهى است كه مؤمنان در اوج كشمكش سرنوشت ساز خود با كفّار بدان پناه مى‌برند. اينان همان كسانى هستند كه با سيطره فرعون زورگو