طلب مغفرت كنند و به درگاه او توبه آورند و بديشان بارانى را بشارت مى‌دهد كه از آسمان برايشان باريدن خواهد گرفت و نيرويى را كه با آنها قرين خواهد شد و اين در حالى است كه آنها طلب آمرزش كنند و توبه به درگاه خداوندى آورند.

ت- خداوند، اسماء نيكوى خود را به ياد بندگانش مى‌آورد و بديشان خاطر نشان مى‌سازد كه او رحيم (مهربان) و ودود (دوست دارنده) است، و اين پس از زمانى است كه بديشان دستور استغفار و توبه مى‌دهد. خداوند مى‌فرمايد:

وَاسْتَغْفِرُوا رَبَّكُمْ ثُمَّ تُوبُوا إِلَيْهِ إِنَّ رَبِّي رَحِيمٌ وَدُودٌ [1].

«از پروردگارتان آمرزش بخواهيد. سپس به درگاهش توبه كنيد كه پروردگار من مهربان و دوست دارنده است.»

ششم- بازگشت به درگاه الهى:

الف- بازگشت به درگاه خداوند، پس از مدّتى سرگردانى در كژراهه‌ها، از فوايد ايمان حقيقى به خداوند بزرگ است، ولى آدمى مى‌تواند در مكان امن و رضوان الهى و نزد مالك با قدرت، استقرار يابد، در حالى كه انگيزه‌هاى جاهلانه و ستمگرانه، او را از اين مقام والا پله به پله دور مى‌كند، در همين هنگام است كه انسان بايد توبه‌اى حقيقى به درگاه خداى خويش آورد و پيوسته روبه سوى آستان كبرياييش آرد.

خداوند درباره ابراهيم خليل عليه السلام مى‌فرمايد:

إِنَّ إِبْرَاهِيمَ لَحَلِيمٌ أَوَّاهٌ مُنِيبٌ‌ [2].

«چرا كه ابراهيم، بردبار و دلسوز و بازگشت كننده (به سوى خدا) بود.»

ب- قرآن كريم، شعيب پيامبر عليه السلام را با اين ويژگى توصيف مى‌كند و مى‌فرمايد:

قَالَ يَا قَوْمِ أَرَأَيْتُمْ إِن كُنتُ عَلَى‌ بَيِّنَةٍ مِن رَبِّي وَرَزَقَنِي مِنْهُ رِزْقاً حَسَناً وَمَا أُرِيدُ أَنْ أُخَالِفَكُمْ إِلَى‌ مَا أَنْهَاكُمْ عَنْهُ إِنْ أُرِيدُ إِلَّا الْإِصْلَاحَ مَا اسْتَطَعْتُ وَمَا تَوْفِيقِي إِلَّا بِاللَّهِ عَلَيْهِ‌