وَمَا كَانَ صَلَاتُهُمْ عِندَ الْبَيْتِ إِلَّا مُكَاءً وَتَصْدِيَةً... [1].

«و دعايشان در نزد خانه كعبه جز صفير كشيدن و دست زدن هيچ نبود...»

عيّاشى به نقل از امام صادق عليه السلام در تفسير اين آيه مى‌گويد كه: «مقصود سوت زدن و كف زدن است. [2]»

سعيد بن جبير مى‌گويد: قريش با پيامبر صلى الله عليه و آله در طواف، ناهمسويى و مخالفت مى‌كردند و به مسخرگى مى‌پرداختند، سوت و دست مى‌زدند پس اين آيه فرو آمد. [3]

ث- امّا كافران، نماز را مسخره مى‌كردند اگرچه هر انسان معتدلى، فرد نجوا كننده با خداى خويش را احترام مى‌كند و آن را به شهادت عقل و فطرت، نوعى والايى مى‌شمارد.

خداوند درباره آنها مى‌فرمايد:

وَإِذَا نَادَيْتُمْ إِلَى الصَّلَاةِ اتَّخَذُوهَا هُزُواً وَلَعِباً... [4].

«و چون بانگ نماز كنيد آن را به مسخره و بازپچه گيرند، زيرا مردمى هستند كه نمى‌انديشند...»

نوزدهم- كسانى كه نماز را تباه مى‌كنند:

الف- امّا كيفر كسانى كه نماز را تباه مى‌كنند و يا آن را كنار مى‌نهند، عدم توانايى مقابله با شهوات است. خداوند مى‌فرمايد:

فَخَلَفَ مِن بَعْدِهِمْ خَلْفٌ أَضَاعُوا الصَّلَاةَ وَاتَّبَعُوا الشَّهَوَاتِ... [5].

«سپس كسانى جانشينان ايشان شدند كه نماز را تباه ساختند و پيرو شهوات گرديدند...»

ب- گاهى ترك نماز، كم‌كم به تكذيب و دورى از راه راست منجرّ مى‌شود.