وَالَّذِينَ يُمَسِّكُونَ بِالْكِتَابِ وَأَقَامُوا الصَّلَاةَ إِنَّا لَانُضِيعُ أَجْرَ الْمُصْلِحِينَ‌ [1].

«آنان كه به خدا تمسّك مى‌جويند و نماز را برپا مى‌دارند بدانند كه پاداش مصلحان را تباه نمى‌سازيم.»

چ- برپا كردن نماز از نشانه‌هاى اخلاص در دين است. خداوند مى‌فرمايد:

وَمَا أُمِرُوا إِلَّا لِيَعْبُدُوا اللَّهَ مُخْلِصِينَ لَهُ الدِّينَ حُنَفَاءَ وَيُقِيمُوا الصَّلَاةَ وَيُؤْتُوا الزَّكَاةَ وَذلِكَ دِينُ الْقَيِّمَةِ [2].

«و آنان را جز اين فرمان ندادند كه خدا را بپرستند در حالى كه به دين او اخلاص مى‌ورزند و نماز را برپا دارند و زكات دهند اين است دين درست و راست.»

ح- خداوند مى‌فرمايد:

إِنَّنِي أَنَا اللَّهُ لَاإِلهَ إِلَّا أَنَا فَاعْبُدْنِي وَأَقِمِ الصَّلَاةَ لِذِكْرِي‌ [3].

«خداى يكتا من هستم هيچ خدايى جز من نيست. پس مرا بپرست و نماز را براى ياد من به پادار.»

شانزدهم- نماز، ذكر است:

الف- گوهر و حقيقت نماز، ذكر خداوند يكتاست و آن را بايد نماد عبوديت الهى دانست و دليل تسليم و نشانه ايمان و اخلاص به شمار آورد و از همين روست كه خداوند سبحان در تبيين فايده نماز و اين كه نماز، آدمى را از كار زشت و ناپسند بازمى‌دارد مى‌فرمايد:

... وَلَذِكْرُ اللَّهِ أَكْبَرُ... [4].

«... و ذكر خدا بزرگتر است...»