«... امّا اگر توبه كردند و نماز خواندند و زكات دادند از آنها دست برداريد...»

ب- خداوند مى‌فرمايد:

فَإِن تَابُوا وَأَقَامُوا الصَّلَاةَ وَآتَوُا الزَّكَاةَ فَإِخْوَانُكُمْ فِي الدِّينِ... [1].

«پس اگر توبه كردند و نماز به جاى آوردند و زكات دادند برادران دينى شما هستند...»

زيرا نماز نماد پرستش است، پس هركس به سوى خدا توبه كند بر اوست كه توبه خود را با اقامه نماز، استوار گرداند.

پ- خداوند مى‌فرمايد:

... فَإِذْ لَمْ تَفْعَلُوا وَتَابَ اللَّهُ عَلَيْكُمْ فَأَقِيمُوا الصَّلَاةَ وَآتُوا الزَّكَاةَ... [2].

«... حال كه صدقه نداده‌ايد و خدا هم توبه شما را پذيرفته است پس نماز بگزاريد و زكات بدهيد...»

سيزدهم- برپا كردن نماز، نشانه دعوتگران به سوى خدا

الف- خداوند مى‌فرمايد:

رَبَّنَا إِنِّي أَسْكَنتُ مِن ذُرِّيَّتي بِوَادٍ غَيْرِ ذِي زَرْعٍ عِندَ بَيْتِكَ الْمحَرَّمِ رَبَّنَا لِيُقِيمُوا الصَّلَاةَ فَاجْعَلْ أَفْئِدَةً مِنَ النَّاسِ... رَبِّ اجْعَلْنِي مُقِيمَ الصَّلَاةِ وَمِن ذُرِّيَّتِي رَبَّنَا وَتَقَبَّلْ دُعَاءِ [3].

«اى پروردگار من! برخى از فرزندانم را به واديى بى‌هيچ كشته‌اى نزديك خانه گرامى تو جاى دادم. اى پروردگار ما! تا نماز بگزارند، دلهاى مردمان چنان كن كه هواى آنها كند... اى پروردگار من! مرا و فرزندان مرا برپاى دارندگان نماز گردان، اى پروردگار ما! دعاى ما را بپذير.»

«نماز»، ارزشى مهم است و گوهر اين «ارزش» پيوند انسان با خداوند سبحان مى‌باشد، و «نماد» اين ارزش همان «ذكر» خداوند، سجده و ركوع براى خدا، خواندن قرآن كريم، دعا و نظاير آن مى‌باشد.

به همين سبب نماز از نشانه‌هاى دعوتگران به سوى خداوند است، بلكه آن هدف‌